Muhtesibden protesto şiirleri

Yine yine savaşlar olmakta; çocuklar ölmekte yine!
Bosnalı, Çeçen, Vietnamlı çocuklar da anlamamıştı
Şimdi de Filistin’de çocuklar soruyor; bu kavga niye?
Niye rahat yüzü görmüyor doğduğum topraklar?..

O bir çocuk..
Bütün çocuklar kadar masum
Bir o kadar da ağır yükü omuzlarının
Sapanının ucuna bağlarken umutlarını,
Kalbi büyüyor, büyüyor..
Küçücük bedenlere sığmıyor çığlıklar!
“Korkma!” diyor Filistinli çocuk.. ruhtur insanı yaşatan
Ve ruhlar ölmez, ruhlar yaşayacak..
Ben masumum.. Ben suçsuzum.. Ya zulüm?”
Kan kırmızıya boyanan günlerin hesabı nasıl verilir!

Onlar çocuktu!
Çeçenistan’da, Bosna’da, Vietnam’da.. ve Filistin’de
Yüzleri silinir, isimlerini söylemez olur analar
Büyüyemeyecek, adam olamayacaklardır
Bedenleri yoktur artık!
Ama, ruhları.. haykırır çığlıklarını;
Kavganız yaşanılabilir bir dünya için olsun.
23 Nisan 2002
Suzan ÇELİK
SOKAKLARIN ÇATISI OLSUN

O bir çocuk.. Bütün çocuklar kadar..
Adını değil, kimliğini sorun ona
O.. bizim çocuğumuz
Sokakların çatısı yok diyorlar
Doğru..

Nedenler çok..
Ancak bir gerçek var;
Sokakların çatısı yok!

15 Nisan 2002
Suzan ÇELİK
TOPLUMDAN MUZDARİBİM
Aşka meyyal gönüllere toplumdu engel, öyle bildim
Toplum olur yola perde, asrın oyunu budur her daim
Yar da zordan toplumdan vurmuş ya dem! Öyle zalim!
Hasılı Ey Dost, işte ben böyle toplumdan muzdaribim
3 Aralık 2007
Suzan ÇELİK
YAZAMADIM SEVDAMI

Bilmem bu viranede O’ndan başka!
Aşk nereden gelir? Gerçek yar kim?
Şair olur böyle, söz bırakmam dünyada
Düş yazarım kavgaya ben değilim alim

Ah kalemim! Vahlar sana! Yazık sana!
Kansız, cansız.. Belli eksik tasvirim
Eremedim daha bir garip kuşun sırrına
Ki dost kapısında, hem nice eylenirim

Dervişlik sevdasına, düştüm bu yollara
Halayda nefs zalim! Ya nasıl eğlenirim!
Ermek lazım ah Seydaya ve dahi rızaya
Anla artık anla Ey! Şu muzdarip halim

Kalamam yollarda! Çekme boynum dünyaya
Bilmedin ya mecnun! Ben buralı değilim
Menzil alır gönlüm, yolum gerçek sılaya
Öyle yanar dururum, bitmez asla seferim

Ekmek hangi kapıda medet! Bir tas çorba!
Sürgünüm, sürgün! Nicedir kim bilir kim!
Eriyeyim, tükeneyim.. Öyle bulunur deva
Bırak beni, ki öleyim; Yar yoluna ereyim.

3 Aralık 2007
YOLUNA DÜŞÜMDE DÜŞTÜM

Vefayı aramış üşümüştüm, ondan bu sevdaya düşümde düştüm;
Hasrettim adalete, bulamadım bu yerde, öyle kalbime döndüm
Sıddık bildirdi bana aradığım nerede; Rüyamda O’nu gördüm
Bildim! Ki Ömer’dir anahtar, O’na erince çözülür kördüğüm

İki’ye, Mevla’ya dost, Ah gitmiş Faruk! Nerededir kimbilir
Mahrur Yiğit! Gördüm ki dostlarla meşk eder! Yeri cennettedir

Kuşanmış aşk sırrını yar, ne yakışmış ölümsüzlük kisvesi
Rabbinedir rağbeti, sevdası derin, ki gayriye bakmaz belli
Var mı yerde Ona benzer? O’dur Hak’ka kul batıla heybetli
O’nsuz olmazdı ya! Ömer gitti! Dünya adlsiz! Çekilmez ki

İki’ye, Mevla’ya dost, Ah gitmiş Faruk! Nerededir kimbilir
Mahrur Yiğit! Gördüm ki dostlarla meşk eder! Yeri cennettedir

Faruk kalkmış yeryüzünden, boşa bekleme adaleti dedi zalim
Madem ölmedim, kalamam garip dedim, yine ben Ömer bekledim
Derken çıkageldi sevgilim, kulağıma sayılan isimden bildim
Sıddık yanında adalet, bildim ki Sadat yolunda ancak Ömerim

6 Aralık 2007
Suzan ÇELİK
HAKK DER SUFİLER

Derdim Hakk’tı benim, tuttu elim, az dem lakin uz gittim
Dağlardan sarptı yolum, şehit kokulu topraklardan geçtim

Nehirlere daldım, köprüler yıktı ruhum camilerde aşk içtim
Dost hatırına sakinledim.. Öyle dindirdim ben Tunam Meriç’im

Derken bir meclise uğradım, ki muhteşem! Başka yerde görmedim!
Hayırdır işleri, nakşederler sevgiyi! Sırrı nedir bilmedim

Dünya değildi besbelli! Say ki öldüm; Belki cennete girdim!
Evet ölmüştüm çoktan.. ki ölmüştü gönlüm madem; yoktu cismim

Halkada “Hakk deyin!” dedi halka kimbilir kim! Kendime geldim
Feyz esti Güzel’den! Aktı yaşım açıldı gönül ki pasını sildim!

Hakk’ı haykırış varmış meğer! Orada herkes Hakk dermiş işittim
Titredim! Adalet hakmış! Yandı Yüreğim; Gönül Eri’ne eriştim

14 Aralık 2007
Suzan ÇELİK
AŞURE

Bedbaht mecnun besbelli! Savaş açmış ayete
Dilinde küflüdür küfür, saldırırken örtüye
Hem cem olmuş hak için, sahip olmaz diline!
Çerez yapmış Hakk emrin gafil sanmış aşure!

Katık etmiş isyanın! Bilmez Nuh’un aşı ne!
Yerken kör hem nankör küfreder Efendisine!
Gözü aşındadır milletin sanki vatan aşhane
Sahip oldum der sonra kırılası eline beline!

Gör nasıldır ol aşure, çeşnideki mana ne?
İsyan birlik sayılmış birlikteki kasıt ne?
Demiş simge aşure, a zalim otur kendin ye!
Alır simgeni ha dökerim ta dağın tepesine

Böyle kıyas olmaz ah! Görülmüş mü nerede?
Bid?ate çevirmiş aşımı sanır yaptım hasene
Hayret ediyor insan, pervasızlık son radde
Nasıl çanak tutulur o rezil politika işine

Zahir zehir katmış yazıktır mübarek yemeğe
Layık mı söyle aşure haddin bilmez densize
Kalsam aç hem biilaç, neme lazım, katık ne
Kutsanmış mı? Bir bedeat, ermemiş nefasete

Tuzlu zeytin yeter! Götürsün Sure-i Tin?e!
Hüküm Veren vermiştir gerek var mı tevile
Muhalefette, nasibi yok Nur?dan tek kelime
Ahzab?a ihanetle rezildir! Hizipçi bibehre!

Dön maziye ki Dost?lar didindi hep yiğitçe
Sarptı yokuştu yollar, bakmak olmaz geriye
İtibar etme yabana ele, takılmazsın tümseğe
Korkma kalmaz gidersin sarılırsan mertliğe

Madem yanar durursun nicedir Yar diye diye
Özünde bil azığın yolun da hem daim yükseğe
Heyhat! Nice beklersin! Ne uğruna! Ne diye!
Varlık yokken vermektir Hakk yoluna hediye

30 Ocak 2008
Suzan ÇELİK
RESUL'E SESLENİŞ

Mazlum feryatta niceden, yer, sema ondan tutuşur!
Ahir demdir bu inceden, bir hainin yol tutuşudur
Dost sedasın duymaz mı ki? Nasıl namert konuşur
Söz tükenmiştir şimdi Resul bize bir ah yetişir!

Bu “Ah”a bir Sen Resul, bir de bil Dost şahittir
Dinlemez Hakk sözün ki sağır sanki kulak iğdiştir
Bilinmez dost kim? Bu ne zulmet menam? Ne iştir?
Başka değil bize Resul sade senin ışığın yetişir!

Ah Resul! Bu ne paslı urgan ne serseri gidiştir!
Çıkarmıştı arşa Vahiy, belli ki bu bir iniştir
Sesine susadı yer, mahsul bitmez, boşa ekiştir
Bize başka değil Resul dilindeki Kur’an yetişir!

Bundan geri belli böyle, Lain ektiğini biçmiştir
Ağzı olan konuşurken kimdir o! Hakk’a sus demiştir!
O ne Tevil! Nur’a-Ahzab’a! Ne cür’et! Küfrediştir!
Ondan dilimiz damakta, bu “ah” Dost’a serzeniştir

1 Şubat 2008
Suzan ÇELİK
HÜZNÜM VAR

Ah bu zamanlar! Belli gelmiştir o ahir zamanlar!
Kırıyor belimizi yar bir dem elimizi tutanlar
Boş uğraş! Nedendir Yar! Kapanmış mı kapılar!
Susamam bilirsin, ki yaralıyım! Hüznüm var!

Vefa yok mu? Nerede mertlikten nasibini alanlar
Öyle düştü yiğitler, ondan boştur bu meydanlar
Baştan sona zulmette, bir yanlışa boyandılar
Ondan bilirsin hüznüm, garibim, hüznüm var!

Söz sövüşte sanki, hem düşer asra cahiliye anlar
Kör dövüşte ah kılıç! Sanki Hakk'a düşmanlar!
Bana ne tasa, ne gam! Bilirim bizi Dost anlar
Yine eser hüznüm ah! Beni de şair yaptılar!

5 Şubat 2007
Suzan ÇELİK
BEYZAYA HASRETİM

Kırıldı kalemim, lalim söylemez dilim
Yanarım ah! Niye yine anlatamaz halim

Bir beyzaya düştüm kelebektir misalim
Yanar durur ömrüm ol beyzaya hasretim

Sade sarığın ziyasından utandı rengim
Diyemem asla o kapıda bir taşa dengim

Nasıl sevda bu Allah’ım bitmez derdim
Karanlıkta ruhum olmasa Beyza Efendim

Beyler ağalar hasretine ağlar bilirim
Ölsem de ayrılamam bil kapına gelirim

Dosttur belli, rengi beyza hali selim
Söz verdim tutmazsam ah kırılsın elim

Aman Yar! Bitmesin beyzaya muhabbetim
Nazarınla dirileyim, ki Dost’a ereyim

13 Şubat 2008
Suzan ÇELİK
ANNE

Peygamber ocağı sönmezmiş arşta
Fatıma neslinden kısmetmiş Anne

Sadık sırrın vermiş bir Maşuk’a
Tövbemiz dilinden nasipmiş Anne

Günahtan kararmış elin tutar da
Ol Dost’a götürür sunarmış Anne

Katılırken ekmeğe aslından maya
Fatıma’nın elinden tutunmuş Anne

Çorbanın tuzu O, Yüce Dergah’ta
Bir tahta kaşıkta nakışmış Anne

Kanatlanır kanaat görünür tasta
Berekettendir aşı vakıfmış Anne

Şifa sunar duadan sağalır hasta
Ölü kalbin pasını silermiş Anne

Edeptir her hali yol verir aşka
Heybetten kisveye yakışmış Anne

Garip baş köşede oturur sofraya
Muhabbeti Dost’tan sunarmış anne

Rağbeti yok asla talib-i makama
Kaftanı da hesaba çekermiş Anne

Saldırırken cehil renkli eşarba
Tülbendin oyalar nakkaşmış Anne

Sade çul işletir hanede ihlasla
Hizmetin menşei menbaıymış Anne

Sohbetin sükutun hali bir başka
Anlamak bir gizli sanatmış Anne

Annelik sırrını rahmedene sorma
Annelik Rahim’den sanatmış Anne

Resul kızı! Rukiyye misali yaşa!
Ölümsüzlük sırrı Yar’daymış Anne

15 Şubat 2008
Suzan ÇELİK
ZEYD'İ SATTILAR

Dedi düzen bu! Zalimedir saltanat sabret evlat!
Bir pazar kurmuşlar öyle, satılır onda Sırat

Aciz kalmış hem düzeni; Ekmek yoksa yetim sat!..
Duymazlar mı Hakk emrini ne yamandır bu sanat!

Nedir evladım kilon.. Ya değerin? kaç kırat?
Ol düzene kölesin sen! Neden etmezler azat!

Ne dedi Ahzab’ta Mevla! Zeyd bile aslına evlat
Resul hanesinde fakat almadı künyesin, yok ruhsat

Koysan satarlar Zikr’i! Şu siyaset boş sanat
Yetim tükürür bak! Gaflete boyanmış ah surat

Emir kimdendir söyle! Pişmiş aşa zehir kat!
Kur’an vermişken hükmü! Söyle kimedir biat!

Derler büyüktür devlet, amma.. Değiliz hayrat
Can yavruyu verirler ele! İşte geldi son saat

Farkı yoksa kimsenin, suçlu düzen, temel sakat
Anladım tırpandır düzen, kasıt da kökleri hasat

Belli cahil düzendir bu, işlemez Furkan, Salat
Cahiliye kabirde! İster misin git yanına yat

Yetmez mi bu ihtiras! Tut kulağından çöpe at
Reva mı millete! Söyle bu mu özündeki gerçek tat?

6 Mart 2008
Suzan ÇELİK
YETİMLER İSYANDA

Bir doğum beklemekte yer! Çorak topraktır yeryüzü!
Gelişine hasret alem, gayri gülmez yetimin yüzü

Biz bize yettik ya Resul! İterler garibi, öksüzü
Ağlar yavru duymazlar! Gaflete döndü cahilin yüzü!

Nasıl Müslüman! Fikretmez! Hem Kur'andır her cüzü!
Ayağına çarık etti imanı! Çıkarır! Dönmüştür gözü!

İhtirası komaz mangalda külü, siyasetin harlıdır közü
Bakmaz ayete! Muhalefette! Nasipsiz mi! Unutmuş mu özü

Suret-i Hakk'dan sanırsın lakin! Küfürden ağırdır gürzü
Az kaldı yıkacak atiyi! Bir eyler nefsi yokuşu düzü

Sen! Yetimler Babası! Sensin Yar! Sensin sözümün özü!
Gel Resul! Zulme boyanır yeryüzü! Baharda istemem güzü

19 Mart 2008
Suzan ÇELİK
BİR ÇIĞLIK VAR SOKAKTA

Fethi mi özledin Mahzun Sevgili? Hasret gitti Eyyüb?ün
Saraçhane! Fatih?in vakfı! Ol yiğitler atına eyer ördün
Atın eyerler Ashab, aşkı için Resul?ün; günlerden daha dün
Ah İstanbul! Yıkıldın bir yokuşta, çağ yangınıyla öldün!

Yangın yıkmazdı ol Yokuşu! Belli vahşete gömüldün..
Çıplak bir çocuk! Avuç açmış ötede, görmedi! De ki kördün?
Büyükmüş Reis! Vasıtası eyersiz! Sürdü gitti.. Gördün?
Ne makamındadır sor hele; Yetmez mi keyif sürdüğün!

Eyerin de yok ayarın da, söyle hangi yolda yürürsün?
Az ötendedir mazlum. Sağır mısın ha! Makamında çürürsün
Kopacaktır kıyamet çığlığıyla mazlumun! Bekle görürsün
Kurulur Divan mutlak! Ol Makama sen makamsız yürürsün

Seyyid Baba Cafer! Kalk da söyle! Zindanda neden öldün?
Fethin asrı gelsin diye sen, Bizans?a; Zalime karşı yürüdün
Unuttu gafil kodesi yeğ tutan neydi makama; o asil hüznün!
Aynı çığlık sokakta! Zalim bizden görünür! Seçemez ardın-önün!

27 Mart 2008
Suzan ÇELİK
DÜŞÜRME YA RAB

İktidarsız düzen bakmaz sabiye!
Evlatlık verirler sanki cariye
Ciğerim bölünür ah bin pareye!
Yetim’in hatırına! Düşürme Ya Rab!

Elinde iktidar sanırmış hediye
Garibi yetimi.. İtermiş geriye
Servetim yavrum! Mevla’dan hediye
Namerdin eline düşürme Ya Rab!

Can yavru sokakta tükenir diye
Kutludur bu dava, almaz beriye!
Görmezmiş; davacı bizdendir diye
Gafilin eline düşürme Ya Rab!

Arifler sözünü duymaz ne diye!
Ufkunu karartır kendi eliyle
Çobandır sanırsın ahmak sürüye
Mecnunun eline düşürme Ya Rab!

Sunamaz merhemi gönüle yareye
Kararır gözleri bakmaz maziye
Allahım bu gidiş.. Böylece nereye!
Kör dövüş yerine düşürme Ya Rab!

07 Mayıs 2008
Suzan ÇELİK
HAKK DER GİDERİM

Vurulmuştum adline hakiki bir düş görmüştüm
Divaneydim derdimden dermansızdım ölmüştüm
Hakk sedasın işittim yoluna geldim düştüm
Ölsem de bil yolundan ayrılmam gayri Pirim

Derman ararken bir yerde yine dertlere düştüm
Ağlardım.. hem inlerdim.. yine derdinle hoştum
Aşk şarabın tadından, ben sevdadan sarhoştum
Ol sevdanın hatırına dertsiz bırakma Pirim

Adaletmiş bir adı.. Sanır ki kandım zalim!
Adilmiş vah düzeni! Ondan mı muzdaribim
Bildim ki Dost Mevla, Sade Hakk’a güvendim
Hiç mahkeme kadıya mülk olur mu ha Pirim

Bundan geri böyleyse Hakk der ben de giderim
Er yokmuş bu yerlerde Yar yoluna gelirim
Dikenliymiş yolların, olsun dertle ererim
Ellerin gülü yaban bildim bildim ah Pirim!

Başka divan tanımam davam yolunda Pirim
Pirim kurban olayım! Vah yanarım, eririm..
Yoldaşın olayım bırak, Son Durak’ta inerim
Dost’a varmazsam oradan bil divane giderim

21 Ağustos 2008
Suzan ÇELİK
YALAN

Yalan sarmış alemi misali yılan
Nasıl yaşar Hakk! Yalandan yılan

Er dedim yanıldım söyledi yalan
Bulmaz mı söyle dost ahire kalan

Virandır her yan eylenmiş talan
Ki böyle millete hep olmuş olan

El bizim, sözümüz yadigar kalan
Gafil yor kafan yok mudur molan!

Emanettir emani; olmadı korkulan
Yine olmaz mı birşey; Olacak olan!

Böyle olunur zahir saçını yolan
Ah Sadatın sözüdür gönüle dolan

25 Eylül 2008
Suzan ÇELİK
SOKAKLARIN ÇATISI OLSUN İSTANBUL FETHOLUNSUN

Yıl 1994, aylardan sanki o ay; Fetih temsili yaşanmakta
İstanbul şehremini tanımakta, öte yanda surlar yine halayda;
Fetih sanırsın, kanarsın feryada.. Ya o nedir? Yükselir arşa!
Az ötede bir çocuk! Tünermiş Bizans’ın köhnemiş kovuğuna

Tiner boğmuş beş duyuyu, sorular kaldı havada surlarda
Kör mikrofon! Cevap veremez çocuk; Sorma “Neden Orada?”
Ki mazlumdur.. Ne desin! Bir acı tebessüm dolanır burçlara
Öne çıktı öteki, öfkeyle.. Ve dahi kırgınlıkla;

"Onu büyüklere soracaksın sen! bize değil be abla!"
Git onlara sor hadi, sor! Sor ki çocuk neden sokakta!
A çocuk sağırdır cümlesi, sorsan da bir sormasan da
Surlar örter sırları! Ne dramdır.. Yaşar Ulubatlı bağrında!

Derler zalim Bizans! Çatısız!.. Çatısız öyle surlar da..
Bırak sazı, neşeyi a Gözüm! Maharet semaya çatı çakmakta!
“SOKAKLARIN ÇATISI OLSUN”! İnadına, inadına.. Olmalı mutlaka!
Müjdesi var Resul’ün! Fetih olur her daim! Durma sen de kutla!

Olur mu ki SOKAKLARIN ÇATISI..
Elbet OLUR, OLUR! İstanbul yeniden Fetholunur!

27 Ocak 2009
Suzan ÇELİK
GARİPTİR HEP YOLCULAR
Bu nasıl bir gidiş Allahım! Bir garip sefer
Gitti ukbaya yine ardına bakmadan bir nefer
Kaç yiğit kuşatmış Sultan hepsi Hakk’a yaver
Açıktır yolun ey Dost! Seni sade melekler över!

2 Nisan 2009
Suzan ÇELİK
DARRDADIR ACEZE

Buyurmuş Reis.. Fermanmış öyle(?); Han Fermanı üstüne!
Gitsin demiş ya nere; dağ başına.. Vah yetime, garibe!
Ah kimsesizim.. Ne bilsin ki aciz.. Kayışdağı nerede?
Vakt-i ahirde dara düşmüş aceze bir kör demde.. inlemede!

O nasıl Belediye! Uzaktan bakarmış öyle kimsesize-acize!
Han mirası! Kapı değil de, ok meydanı sanki sahte Reise
Oldu mu ya Reis! Utanır bak mızrak. Varmaz oklar hedefe
Basiretsizdir düzen çöpe gidecek zahir caanım nizamname de

Ok meydanı gerçekten! Dar-ül Aceze! Bir Han’ın sinesinde
Ahı vardır yetimin, El-Hamid sureti ki göründü akçesinde
Bilesin bak Reis dağlar bizi bil oklar O Han’ın kesesinde
Ekin bitmez mi.. Neden? Nice yanalım nara! Böyle daha nice!
İSTANBUL

17 Mayıs 2009
Suzan ÇELİK
LALE DEVRİNDE  ÇİNGENE

“Lale devri çocuklarıyız..” ninnisiyle,
Laleler arasında tükenir ömrümüz böyle..
Sokaklar dolu lalelerle.. VESAİRE;
SOKAKLARIN ÇATISI YOK İŞTE!
Laleler, renk renk, desen desen..
Ne desen boş!
Sokaklara serilmiş paralar yine..
Laleler ve arasında bir çingene!
Çiçek satacak ama nafile..
Lalelerin yanında kim bakar kır çiçeklerine.
Evini de yıkmışlar, ne yapsın, çingene?
Gelen geçen otomobillerin yarı aralı camlarından ahını bırakıyor yüreğimin ta içine.
Ah çingenem! Sokakta, dileniyor besbelli..
O da ne; sırtında bir bebekle!
İn dedi ruhum ama Belediyenin otobüsü durağı çoktan geçti bile.
Beynimde o çocuk, gönlümde çocuk..
Ah kadın, ah çocuk!
Vah sokaklar! Çınlıyor yine!
Bir sonraki durak saraçhane yokuşu dibinde.
İndim alelacele.
Ne göreyim.. Yine bir kadın, bir çocuk yine,
Yine dileniyor az ötede.
Hava ayaz mı ayaz.. Böyle soğukta bir bebeğin, bir çocuğun sokakta işi ne!
Üşümüş de yavrucuk sığınmış tozlu battaniyesine!
Ah kadın! Üşütme çocuğu, var mı hakkın öyle! Belediye var ya az ötede..
Olmadı Vilayet! Yok mudur Bab-ı Ali de..
Ne dedim, ne anlatabildim..
Nafile!
Baktı durdu yüzüme sade.. Hissizce..
Belli ki inanmıyor verdiğim adreslere..
İSTANBUL

17 Mayıs 2009
Suzan ÇELİK
FİLİSTİN OSMANLIDIR

Eriyor insanlık.. Her taraf zulüm.. Her yanda ölüm ve acı!
Zalim olmuş zelil! Çocuklar vurur hem.. Unutmuş utancı!
Feryatta Filistin, ağlıyor Kudüs; hem gardaş, hem bacı!
Körmüş düzen.. Ko yıkılsın! Bırak.. Gayri gözleme tahtı-tacı

Kırdılar asayı! Yıktılar Musa'yı .. Namazı.. Lebbeyk! O haccı!
Töremiz bu mudur? Nerede.. O elinde; Osmanlı kılıncı!
Zalimler zillete yakışırdı.. El Hakk!.. Şimdi almada hıncı
Han'ıma hancı olamaz Bedbaht! Laf-ı güzaf anca kazancı

4 Mayıs 2010
Suzan ÇELİK
HÜZÜN HANEDE

Ey gül goncası ey Rana! Soldu mu söyle, soldu mu yüzün

Mahzundur halin, niceden dertli.. Hanede, hüzündeydin dün!

Unuttular maziyi! Ne dedi ceddin? Çok değil daha dünkü gün!

Gaflete dönmede alem, bağları zulmet.. Bir garip hali gördün

Nice gafil zevktedir.. Kendini görür sende; Sanır ki sen güldün

Bir sahte rüyaya daldılar.. Sahte Yiğitler! Attılar çöpe hüznün

Ey Râki! Meylin yok faniye bilirim.. Asla!.. Ya nedir bu hüznün

Haklısın ah öyledir; Ol Yar uzakta!.. Lakin ırak değildir köyün

23 Ocak 2010

Kavacık-İSTANBUL
Suzan ÇELİK
GİDESİM GELDİ

Gidesim geldi köyüme

Dönesim geldi özüme

Düşesim geldi közüme

Yanasım geldi Pirime

Yar aşkına yanasım

Himmetine kanasım

Alemi Yar sanasım!

Eresim geldi eresim

Hasretim şifa duasına

Ekmeğine çorbasına

Girsem gönül yapısına

Meftunum ol kapısına

Kapısında uyusam

Uykulardan uyansam

Uyansam ah uyansam!

Oy yanasım geldi ah!

Bir ah çektim derinden

Ölürüm hasretinden

Vursalar canevimden

Ayrılamam Pirimden

27 Ocak 2010
Suzan ÇELİK
DAĞLAR

Ah bu dağlar; Mekandır bize.. bize onlar otağlar
Tur’da Sinada.. Dostlar kisb-ü karda.. Hep Hiradalar

Nur’da, Sevr’de Yar.. Kur’an var; aşka boyanır çağlar
Ashab oradadır; kehfde.. Yiğitler öyle uyandılar

İlle dağlar, ille dağlar! Vahye hasret alem devran ağlar
Uhud’dalar sanırsın! Okçular! Sure-i Tur’dan sefere çıktılar

Kılavuz ol, eyle Kurban! Töreyi unuttular geçerken asırlar
Ört başım perde perde.. Erişsin aleme, ayandır sırlar

Açılsın dil; yansın sema! Yıkılsın zulmet, bu karalar!
Yol ver gidelim.. Virane ayak bağlar, karaya çaldı aklar

Nasıl kalp işlemez sala, katrandan katı! Şaşırdı oklar
Kör hançer mi! Hakk sözü! Yankı bulmaz nidalar!

Sarsılır Cudi.. Duymazlar! Sanki Hakk’dan cüdalar
Kararmış yüzle tuvadalar.. Ne sen sor, ne garip anlar

Çarmıha çakıldı dava Zeytin Dağındalar.. Sanırsın Romalılar
Ah kapılar! Yandı kül oldular.. Satılmakta bir pula sıratlar

Kaf dağında sunalar; Muhabbet ne.. hüzün ne.. Anlamazlar!
Adem Rahmet’te.. Kıldı karar.. Ademoğlu uçar! Mevla arar!

Ne gam ki Hakk dedik, ayandır Hakk! Gerçek Dost hala var
Delinmede dağlar, yaşıyor Ferhatlar, çağırıyor Davudlar

Gidelim gel Gönül! Uyan ashab! Ol mağara Sevr saklar
Bu aşkı başka değil, turlar, Cebel-i Nur’lar.. tavaflar paklar

Aşk bir faninin gözünde göğe çıkmak ve dağa sevdalanmaktır.

İSTANBUL
19 Haziran 2009 Cuma
Suzan ÇELİK
İSTANBUL NE RENKTİR